Αμάντα Σοφιανοπούλου: Η γυναίκα που βρίσκεται πίσω από τα… «κλεμμένα όνειρα»

Βάζει την υπογραφή της σε επιτυχημένες σειρές όπως τα «κλεμμένα όνειρα» του Mega. Σεναριογράφος, ηθοποιός, θεατρική συγγραφέας… Δεν ξεχωρίζει, όμως, μόνο λόγω της καλλιτεχνικής της υπόστασης. Η Αμάντα Σοφιανοπούλου επιβάλλεται στον χώρο αρχικά με την ιδιαίτερη ομορφιά της  και στη συνέχεια με τον χαρακτήρα της. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και τα «αιχμηρά» της σχόλια, όταν κρίνει ότι χρειάζονται, με έκαναν να την εκτιμήσω πέρα από το ταλέντο της. Όταν κανονίζαμε τη συνέντευξη έσπευσε να μου υπογραμμίσει ότι γράφει τους διαλόγους των σειρών, όχι τα σενάρια, μη θέλοντας να οικειοποιηθεί δουλειά που δεν ήταν εξαρχής δική της. Την κοιτούσα και αναρωτιόμουν πώς μία τόσο μικρή-ηλικιακά-γυναίκα, χωρίς πολλές εμπειρίες ζωής- όπως αυτές που με λεπτομέρεια περιγράφει- καταφέρνει να καθηλώνει χιλιάδες τηλεθεατές κάθε απόγευμα. Για εκείνη, ίσως, είναι απλά ένα παιχνίδι αυτοσυγκέντρωσης, ένας τρόπος δημιουργικής έκφρασης. Για τον τηλεθεατή είναι μια αλήθεια…

 («dressed to kill»-beton7, 2011. Πηγή: fb)

Συναπάντημα: Πόσο δύσκολο είναι να ακολουθήσεις το αρχικό σενάριο; Σου έχει συμβεί να αλλάξεις λίγο την πλοκή για να κάνεις ένα επεισόδιο πιο ενδιαφέρον ή πρέπει να ακολουθείς πιστά το αρχικό πλάνο;

Αμάντα Σοφιανοπούλου: Απλά αντιλαμβάνομαι τη διαφορετικότητα των ηρώων όσον αφορά στην κοινωνική, οικονομική, αισθηματική και πνευματική τους κατάσταση και χρησιμοποιώ το κατάλληλο λεξιλόγιο. Αλλιώς θα μιλήσει ο δικηγόρος, αλλιώς η νοικοκυρά, αλλιώς η φοιτήτρια. Είναι κάτι που δεν έχει σχέση με τη φαντασία, αλλά με μια στοιχειώδη αντίληψη. Φυσικά ακολουθώ πιστά το αρχικό πλάνο. Δεν θα μπορούσα να επέμβω σε έναν μύθο τον οποίο δεν έχω εμπνευστεί εγώ. Δουλειά μου είναι να τον αναδείξω και να δώσω πνοή στους ήρωες.

Συναπάντημα: Πολλοί λένε ότι οι καθημερινές σειρές προκειμένου να κρατήσουν το ενδιαφέρον περιγράφουν ακραίες καταστάσεις. Συμφωνείς ή πιστεύεις ότι όσα παρουσιάζονται θα μπορούσαν να συμβούν;

Αμάντα Σοφιανοπούλου: Το θέμα δεν είναι αν μπορούν να συμβούν ή όχι. Αυτό που έχει ενδιαφέρον για τον θεατή είναι να δει πώς αντιμετωπίζουν οι ήρωες αυτές τις ακραίες καταστάσεις, πώς λειτουργούν υπό συνθήκες πίεσης. Οι ακραίες καταστάσεις δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο των καθημερινών τηλεοπτικών σειρών. Ας σκεφτούμε τι συμβαίνει στο θέατρο για παράδειγμα… Υπάρχει κάποιο έργο που να περιγράφει μια αρμονική, γαλήνια οικογενειακή ζωή;

  (Το τρένο στο Ρουφ- «Τα 12 κουπέ»,  2011. Πηγή: Fb)

Σ: Παρά την τηλεθέαση, υπάρχουν άτομα που θεωρούν «μη ποιοτικά προγράμματα» τις καθημερινές σειρές. Πόσο σε επηρεάζει αυτή η κριτική; Πιστεύεις ότι οι επικριτές πραγματικά δεν βλέπουν τη σειρά «κλεμμένα όνειρα»;

Α.Σ. : Απ’ τη στιγμή που έχουν άποψη και την εκφράζουν, προφανώς τη βλέπουν. Δεν γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους. Αλίμονο, αν συνέβαινε αυτό, η ζωή θα ήταν βαρετή.

Σ: Ένας σεναριογράφος συνήθως για να προκαλέσει ενδιαφέρον θα συμπεριλάβει μια εγκυμοσύνη, μια παράνομη σχέση, ένα ένοχο μυστικό. Συμφωνείς ότι τα ελληνικά σενάρια στερούνται φαντασίας και καταφεύγουν σε αυτά τα «κλισέ»;

Α.Σ.: Αν οι εταιρίες παραγωγής μπορούσαν να στηρίξουν σενάρια με δράκους, εξωγήινους, νεράιδες και κενταύρους, θα υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία…

Σ: Έχεις δει διαφορά αντιμετώπισης από συναδέλφους σου μόλις μαθαίνουν ότι συνεργάζεσαι με τους σεναριογράφους της συγκεκριμένης σειράς; Πόσο άβολα αισθάνεσαι;

Α.Σ.: Πως γίνεται να νιώθω άβολα όταν συμμετέχω σε μια τόσο επιτυχημένη παραγωγή;

Σ: Στην Ελλάδα οι μισοί γράφουν σενάρια και ποιήματα και οι άλλοι μισοί ονειρεύονται να πρωταγωνιστήσουν σε αυτά. «Αναγκάστηκες» να γίνεις σεναριογράφος, επειδή έβλεπες ότι είναι δύσκολο να βρεις δουλειά ως ηθοποιός ή θα ασχολιόσουν ούτως ή άλλως;

Α.Σ.: Από ανάγκη γίνεσαι εργάτης στα λατομεία, όχι σεναριογράφος. Το σενάριο είναι τρόπος έκφρασης και δημιουργίας. Γράφω γιατί μου αρέσει και χαίρομαι που βιοπορίζομαι και μέσω αυτού. Τώρα αν με ρωτάς τι με γεμίζει περισσότερο, το θέατρο ή το σενάριο, θα σου απαντήσω: Και τα δύο! Η ζωή με αντιμετώπισε γενναιόδωρα και μου έδωσε την ευκαιρία να ασκώ και τα δύο αυτά επαγγέλματα παράλληλα.

Σ: Σπούδασες στην ανωτέρα σχολή δραματικής τέχνης Γ. Κιμούλη πράγμα που σημαίνει ότι ήθελες πολύ να γίνεις ηθοποιός. Πώς νιώθει κάποιος που είναι πίσω από τις κάμερες και γράφει τους διαλόγους που κάνουν αναγνωρίσιμους άλλους;

Α.Σ.: Εργάζομαι ως ηθοποιός στο θέατρο όπως είπα και πριν, δεν απουσιάζει αυτός ο τρόπος έκφρασης από τη ζωή μου, άρα δεν έχω και παράπονο. Ίσα- ίσα, απολαμβάνω όταν ξεχύνονται από τα στόματα των πρωταγωνιστών λέξεις που εγώ έχω επιλέξει.

Σ: Δεν παίζεις στη σειρά «κλεμμένα όνειρα» κάποιον βασικό ρόλο; Δεν το ζήτησες, δεν θα προλάβαινες ή δεν θέλεις να προκαλείς σχόλια;

Α.Σ.: Για να γράφω σενάριο, να παίζω στο θέατρο και να κάνω και τηλεόραση, πρέπει να διακτινίζομαι από τον υπολογιστή μου, στο καμαρίνι και από το καμαρίνι στο στούντιο. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα σε αυτή τη ζωή.

Σ: Μίλησέ μας για την πρώτη μέρα που θυμάσαι να γράφεις τον πρώτο διάλογο του σεναρίου που σου έφεραν. Ποιος ήταν;

Α.Σ.: Αυτή τη στιγμή γράφω για την επόμενη τηλεοπτική σεζόν. Τα τελευταία δύο χρόνια έχω γράψει άπειρες σελίδες. Αν θυμόμουν την πρώτη ανάπτυξη σεναρίου που μου ανατέθηκε, κάτι δεν θα πήγαινε καλά με την περίπτωση μου…

Σ: Πρέπει να είναι στεναχωρημένη για να έχεις έμπνευση; Έχει υπάρξει κάποια μέρα που δεν μπορούσες να γράψεις ούτε μια γραμμή και αναζήτησες βοήθεια; Αν ναι, από ποιον;

Α.Σ.: Από τον Θεό! Έπεσα στα γόνατα και προσευχήθηκα. Αστειεύομαι! Εδώ πολλές φορές μαγειρεύουμε και το μυαλό μπλοκάρει. Βάζουμε αλάτι, δεν το θυμόμαστε και σκεφτόμαστε: «τώρα εγώ έβαλα ή δεν έβαλα αλάτι;» και ξαναβάζουμε. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο! Όσον αφορά στην έμπνευση, μπορεί να προκύψει από οποιαδήποτε συναισθηματική κατάσταση, είτε χαρά, είτε λύπη, ακόμα και μέσα από μια κατάσταση ουδέτερη, απόλυτης ηρεμίας. Στη συγκεκριμένη πάντως δουλειά- την ανάπτυξη διαλόγων εννοώ- δεν είναι τόσο θέμα έμπνευσης, αλλά περισσότερο συγκέντρωσης.

Σ: Κάποιοι παρακολουθώντας έργα συγκεκριμένων καλλιτεχνών υποστηρίζουν ότι συχνά επαναλαμβάνονται. Υπάρχει αρχή και τέλος στην έμπνευση; Ανησυχείς μήπως έρθει κάποια στιγμή που θα το πουν και για σένα, ότι δηλαδή οι διάλογοί σου επαναλαμβάνονται;

Α.Σ.: Ε, καλά, δεν θα γράφω μια ζωή διάλογους.

Σ: Βλέπεις τη σειρά  αν έχεις χρόνο ή αποφεύγεις;

Α.Σ.: Ναι, τη βλέπω.

Σ: Ποια θεωρείς την πιο σημαντική δουλειά σου ως τώρα;

Α.Σ.: Έχω κάνει αρκετές ενδιαφέρουσες συνεργασίες και ως ηθοποιός και ως σεναριογράφος. Δεν μπορώ να αναφερθώ μόνο σε μία ως σημαντική. Μπορώ να σου πω, όμως, τι μου έδωσε χαρά και ικανοποίηση. Όταν είδα να ζωντανεύει στη μεγάλη οθόνη η πρώτη ταινία μικρού μήκους που το σενάριο είχε τη δική μου υπογραφή. « Αχ! Ελλάδα»  σε σκηνοθεσία Κώστα Αναγνωστόπουλου.

https://www.youtube.com/watch?v=rrbp84LHIDo&index=15&list=LL2UNiTVLolqwWRTv5AKnWnQ

Σ: Για την ερχόμενη σεζόν θα συνεργαστείς με τους συντελεστές της νέας σειράς του mega. Πες μας δυο λόγια για την υπόθεση. Είσαι αγχωμένη αν έχει την ίδια αποδοχή ή είσαι σίγουρη ότι θα πάει καλά;

Α.Σ.: «Η Δικαίωση» είναι σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αρβανίτη  και όπου μπαίνει η υπογραφή του Δημήτρη Αρβανίτη η επιτυχία είναι δεδομένη. Το σενάριο είναι μια έμπνευση του ίδιου του σκηνοθέτη και δεν μπορώ να δώσω πληροφορίες για μια ιδέα που δεν «γέννησα» εγώ.

Σ: Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και ποιο το πιο τρελό όνειρό σου;

Α.Σ.: Στο άμεσο μέλλον θα γυριστεί η επόμενη ταινία μικρού μήκους που έγραψα, ενώ παράλληλα γράφω το δεύτερο θεατρικό μου έργο. Όνειρα κάνω συνέχεια και τα περισσότερα είναι τρελά. Δεν μπορώ να τα προδώσω, θα παρεξηγηθώ. (γελάει).

——————————————————————————————

Αγαπημένο συναπάντημα:

Η μητέρα μου.

Ασχολείσαι με άλλη μορφή Τέχνης;

Ζωγραφίζω.

 (Πηγή: Fb)

Ποια είναι η αγαπημένη γωνιά του σπιτιού σου; Πού εμπνέεσαι;

Στον καναπέ… μπροστά στη Μέριλιν και κάτω από μια ντισκομπάλα…

Η Αμάντα Σοφιανοπούλου  συμμετέχει στην παράσταση της Κάρμεν Ρουγγέρη «το μαγικό κλειδί», (από το παραμύθι της Πηνελόπης Δέλτα « Η καρδιά της Βασιλοπούλας»), η οποία θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα. Παρακάτω το πρόγραμμα:

Φωτογράφος: Νεκτάριος Κουρής

Τέχνη