Δημοσιογραφία: Για το τέλος καλά πάμε;

Ανάμεσα στα σχόλια που ακούστηκαν αυτές τις μέρες για την απεργία των δημοσιογράφων, ήταν και το «δεν πειράζει, λιγότερη παραπληροφόρηση».  Αναρωτήθηκα αν, αυτό το σχόλιο  που –ισοπεδωτικά- ρίχνει στο μεγάλο τσουβάλι του σάπιου συστήματος όλους τους δημοσιογράφους, έχει πολλούς υποστηρικτές. Πώς από το «η δημοσίευση  είναι η αρχή της δικαιοσύνης», που είναι  η αρχή των δημοσιογράφων και αναγράφεται και στην κεντρική σελίδα της Ε.Σ.Η.Ε.Α., φθάσαμε στην απαξίωση «των ελεγκτών» της αλήθειας; Ανέκαθεν κάποιοι  δημοσιογράφοι υπηρετούσαν την αλήθεια, ακολουθώντας τη «γραμμή» του μέσου όπου εργάζονταν. Αλλά αυτό γινόταν ίσως διακριτικά και χωρίς –εμφανή τουλάχιστον- αλλοίωση των γεγονότων. Πώς φθάσαμε, λοιπόν, εδώ;

Τη χρονιά που αποφοίτησα από το πανεπιστήμιο, (τμήμα Δημοσιογραφίας & ΜΜΕ, του Α.Π.Θ.), ορκίστηκαν μαζί μου άλλα περίπου 73 άτομα. Άτομα αξιόλογα, με παιδεία, που γνώριζαν τουλάχιστον δύο ή και τρεις ξένες γλώσσες,  που στην πλειοψηφία τους θα αποτελούσαν τη «γερή πένα/φωνή» όποιου μέσου τα επέλεγε. 60 από τα άτομα αυτά δεν απορροφήθηκαν ποτέ από τον χώρο της δημοσιογραφίας-ούτε καν από τα κρατικά ΜΜΕ- κι αν έχασε κάποιος από αυτό, ήταν σαφέστατα ο χώρος μας. 

Στο ξέσπασμα της κρίσης ένας συνάδελφος μου είπε: «ο δικός μας χώρος θα χτυπηθεί αλύπητα, γιατί έχουμε γεμίσει «ανειδίκευτους εργάτες» σε διάφορες θέσεις από πάνω προς τα κάτω.  Άτομα που δεν μπορούσαν λόγω πολλαπλής ανεπάρκειας  ή δεν προσπάθησαν να κάνουν  κάποιο άλλο επάγγελμα, μπήκαν τυχαία στον χώρο αναζητώντας το πολύ και εύκολο χρήμα, κάθισαν στον σβέρκο μας και πρέπει οι υπόλοιποι να τους σύρουμε μαζί προς την έξοδο».  Φταίνε εκείνοι, φταίνε οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, φταίμε όλοι; Στα 14 χρόνια πορείας μου, έχοντας στις αποσκευές μου και την εμπειρία του κλεισίματος του Άλτερ, έμαθα να αξιολογώ με δίκαια κριτήρια τους συναδέλφους και σίγουρα όταν ένιωθα οποιοδήποτε βάρος, προσπαθούσα να φύγω άμεσα με τις μικρότερες απώλειες.  Σε μια περίοδο που όσοι βλέπουν την έξοδο από την κρίση μπροστά,  μάλλον τρέφουν φρούδες ελπίδες, οι σκέψεις  μου για το μέλλον της δημοσιογραφίας  είναι πολύ… σκοτεινές. Και το πιο θλιβερό είναι πως όλοι ξέρουν τι προκάλεσε αυτή την πραγματικότητα και όχι μόνο δεν προσπάθησαν να τη σταματήσουν, αλλά δεν θα το παραδεχθούν δημόσια ποτέ…

Από όσα διάβασα αυτές τις μέρες θα μείνω σε αυτό που γράφει ο Κώστας Εφήμερος στο «ThePressProject.gr». «Αυτή η απεργία μπορεί να έχει αποτέλεσμα μόνο αν αποδείξει ότι δεν ευνοεί τους ολιγάρχες, δεν ευνοεί την κυβέρνηση και δεν γίνεται μόνο για την προστασία των μελών των σωματείων, αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη. Αυτή η απεργία δεν πρέπει να μετατραπεί σε ένα μηχανισμό εξόντωσης όσων τιμούν και σέβονται τα σωματεία του Τύπου. Αυτή η απεργία αν δεν μπορέσει να εκπληρώσει τον στόχο της θα οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση και αποδυνάμωση των σωματείων. Ας αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους».

 

Πηγή φωτογραφίας: www.fredonia.edu