Αλεξάνδρα Γκράβας: Η Ελληνίδα μεσόφωνος με τη σπουδαία διεθνή καριέρα

Έχουν μιλήσει τόσες σπουδαίες προσωπικότητες* για τη μεσόφωνο, (mezzo soprano), Alexandra Gravas και με τόσο εύστοχο τρόπο, που για τους υπόλοιπους μένουν λίγα λόγια. Τι θα μπορούσε άλλωστε να πει κάποιος για αυτή τη μοναδική φωνή, τη σεμνή γυναίκα με το «ζεστό» χαμόγελο… Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γερμανία. Το ταλέντο της και η επίμονη δουλειά, την έφεραν στην κορυφή. Αυτό που με εξέπληξε από την πρώτη μας συνάντηση ήταν το ότι μου μιλούσε με τον ενθουσιασμό, τη γλυκύτητα και το πάθος μικρού παιδιού. Τα μάτια της έλαμπαν όταν αναφερόταν στο τραγούδι και φυσικά στον μονάκριβο γιο της. Την παρακολουθούσα και αναρωτιόμουν πώς είναι να υποκλίνεται στη φωνή σου παγκοσμίως το φιλόμουσο κοινό και πώς μπορείς να είσαι ταυτόχρονα τόσο αξιόλογος, σεμνός, τόσο διάσημος και συνάμα προσιτός άνθρωπος. Η Alexandra Gravas κάνει όλα τα παραπάνω να φαίνονται πολύ απλά…

 

 

Συναπάντημα: Αληθεύει ότι τα πρώτα μαθήματα πιάνου τα αρχίσατε χωρίς να το γνωρίζει η μητέρα σας; Σε ποια ηλικία;

Alexandra Gravas: Nαι, αληθεύει! Νομίζω, ήμουν περίπου εννέα ετών. Η τότε καλύτερή μου φίλη με την οποία περνούσα πολύ χρόνο μαζί, είχε ήδη αρχίσει μαθήματα πιάνου και πάντα άκουγα τα μαθήματα που έκανε στο σπίτι της. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα της με ρώτησε εάν θα ήθελα να δοκιμάσω και εγώ. Και έτσι έγινε και άρχισα με το πιάνο.

Συναπάντημα: Τι σας έκανε στα 11 σας χρόνια να καταλάβετε ότι θα γίνετε τραγουδίστρια;

Alexandra Gravas: Πάντα τραγουδούσα! Ήταν κάτι πολύ φυσιολογικό για μένα. Όπως μιλούσα και περπατούσα, έτσι τραγουδούσα, όπως και πολλά άλλα παιδιά. Η διαφορά με μένα ήταν πως πάντα τραγουδούσα σωστά και είχα ήδη από μικρή ηλικία κάποιο ενδιαφέρον χρώμα φωνής. Αυτά βέβαια δεν με ενδιέφεραν τότε. Εγώ ονειρευόμουν τα ωραία φουστάνια, τα μπιζού, το μακιγιάζ…

 (Mαλαισία)

Σ: Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Γερμανία. Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζετε όταν έρχεστε στην Ελλάδα; Τι σας κουράζει περισσότερο στον τρόπο ζωής εδώ;

A.G.: Καθημερινά πράγματα! Η έλλειψη σεβασμού προς το περιβάλλον, για παράδειγμα. Επίσης, η έλλειψη σεβασμού του ενός προς τον άλλο. Θυμάμαι που είχα έρθει στην Αθήνα με τον νεογέννητο γιο μου και κανένα αυτοκίνητο δεν σταματούσε για να περάσω με το καροτσάκι μου! Οι οδηγοί εδώ ξεχνούν, πως τη στιγμή που κατεβαίνουν από το αυτοκίνητο, είναι πεζοί! Θέλετε και άλλα;

Σ: Γνωρίζοντας καλά και τους δύο λαούς, ποια θεωρείτε τα προτερήματα και ποια τα μειονεκτήματα των Ελλήνων και των Γερμανών;

A.G.: Πολύ σωστά το λέτε! Ξέρω και τις δυο πλευρές καλά. Την απάντηση θα μπορέσω να τη στηρίξω μόνο πάνω σε προσωπικές μου εμπειρίες, γιατί δεν μου αρέσει καθόλου να γενικεύω. Η οργάνωση λείπει σε κάποια μέρη της ελληνικής ζωής και από την άλλη, το αυθόρμητο φιλότιμο θα έκανε τη ζωή κάποιων Γερμανών πιο εύκολη.

 (Λονδίνο)

Σ: Το ότι γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στο εξωτερικό ίσως βοήθησε πολύ την καριέρα σας. Θεωρείτε ότι υπάρχουν επαγγελματικές ευκαιρίες για μια μεσόφωνο στην Ελλάδα;

A.G.: Σίγουρα υπάρχουν! Το πρόβλημα όμως είναι πως η Ελλάδα είναι μικρή χώρα, ο αριθμός των λυρικών σκηνών πολύ περιορισμένος και οι λυρικοί τραγουδιστές πολλοί. Άρα δεν σου μένει τίποτα άλλο, παρά να φύγεις στο εξωτερικό. Όχι ότι τα πράγματα έξω είναι ρόδινα και καταπληκτικά, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν πολλές, διαφορετικές επαγγελματικές ευκαιρίες. Αλλά και αυτό δεν αποτελεί εγγύηση για επιτυχία και καριέρα.

Σ: Πολλές τραγουδίστριες, σε κάποιο στάδιο της ζωής τους, έχοντας ίσως ταλαιπωρήσει τις φωνητικές τους χορδές, αντιμετωπίζουν διαφόρων ειδών προβλήματα. Εσείς αντιμετωπίσατε το πρόβλημα πολύ νωρίς στα 16 σας χρόνια και ξεκίνησε από λαρυγγίτιδα. Θέλω να μου πείτε ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που είπατε όταν ξαναμιλήσατε μετά από ενάμιση χρόνο αφωνίας και ποιο τραγούδι τραγουδήσατε για πρώτη φορά;

A.G.: Τη λέξη δεν τη θυμάμαι πια, αλλά έκλαψα από τη χαρά μου όταν ο γιατρός μου μου είπε: «Μίλησε Αλεξάνδρα, είσαι καλά»! Το πρώτο τραγούδι δεν ήρθε άμεσα, αλλά μετά από μήνες λογοθεραπείας με ααα..οοο….ιιι..ου… Το πρώτο τραγούδι που τραγούδησα για να κάνω ακρόαση στην καινούργια μου δασκάλα τραγουδιού ήταν το «Asturiana» του Manuel de Falla**. The rest is history!***

 (Otto Sander-Όπερα Φρανκφούρτης)

Σ: Στη μέχρι τώρα πορεία σας έχετε βιώσει και την απόρριψη στον επαγγελματικό τομέα. Πώς την ξεπερνούσατε; Τι σας βοήθησε να πιστεύετε στον εαυτό σας;

A.G.: Με βοήθησε το να τις ξεχνώ όσο γρήγορα γινόταν, να ψάχνω για καινούριες ευκαιρίες και ανθρώπους. Ένα πολύ βασικό στοιχείο του χαρακτήρα μου είναι το ότι χάνομαι στις καινούριες δημιουργίες και προσπαθώ να ψάχνω συνεχώς νέα δρώμενα, να μην κινδυνεύω ποτέ να είμαι εξαρτημένη από κάποιον.

Σ: Ποιες συνεργασίες θεωρείτε σταθμό στην καριέρα σας;

A.G.: Όταν με κάλεσε τον Δεκέμβρη τoυ 2013 ο μεγάλος και μοναδικός τενόρος Plácido Domingo να τραγουδήσω σε εκδήλωσή του στο Θέατρο του BOZAR των Βρυξελλών.

Σ: Στην πρώτη μας συνάντηση μου είπατε ότι δυστυχώς ένα από τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων είναι ότι θεωρούν πως είναι πιο σπουδαίοι από ό,τι πραγματικά είναι και αυτό το κουβαλούν μαζί τους και στην ξενιτιά… Υπάρχουν και κάποιοι πολύ σπουδαίοι που παραμένουν σεμνοί, όπως εσείς. Τι παίζει σπουδαιότερο ρόλο στο να είναι κάποιος σεμνός: η παιδεία, η οικογένεια, το μάθημα ζωής μέσα από τις δυσκολίες;

A.G.: Τα είπατε όλα! Η εμπειρία της ζωής μαζί με τη σοβαρότητα του να αφοσιώνεσαι σε αυτό που κάνεις. Η αντιμετώπιση των δυσκολιών με δημιουργικότητα είναι σπουδαία σχολή, κατά την άποψή μου. Δεν έχω συναντήσει κάποιον «σπουδαίο» άνθρωπο, που να μην έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να πλησιάσει το όνειρό του, και δεν θεωρώ τον εαυτό μου σπουδαίο. Δεν μου έχει περάσει από το μυαλό. Εγώ συνεχώς μαθαίνω για τη φωνή μου καινούριες μουσικές, καινούριους τρόπους αντιμετώπισης καλλιτεχνικών καταστάσεων. Δεν έχεις περιθώρια και χρόνο για να πάρει «αέρα» το μυαλό σου! Η Τέχνη είναι πολύ δύσκολη δουλειά και η φωνή ακόμη πιο δύσκολη!

Σ: Τι θυμάστε να σας λένε οι γονείς σας που το λέτε συχνά στον γιο σας;

A.G.: Η μητέρα μου με είχε ζαλίσει να μου λέει: «Πρέπει να σπουδάσεις, πρέπει να σπουδάσεις». Της έκανα τη χάρη! Ο γιος μου είναι ακόμη τεσσάρων και ελπίζω να μπορέσω να ελέγξω τις δικές μου επιθυμίες. Θα δούμε…

Σ: Με ποιο τραγούδι τον νανουρίζατε;

A.G.: Με κανένα! Αυτό το έχει αναλάβει ο μπαμπάς…

Σ: Στην καθημερινή σας ζωή έχετε τραγουδήσει κάποιο λαϊκό τραγούδι; Υπάρχει κάποιο που σας αρέσει αν και είναι «κόντρα ρεπερτόριο» για εσάς; Θα τραγουδούσατε ποτέ  κάποιο τέτοιο σε κάποια εμφάνισή σας;

A.G.: Συνεχώς τραγουδάω και κάτι εκτός κλασσικού ρεπερτορίου, αρκεί να μου αρέσει. Το «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία» είναι και η έμπνευση του καινούριο μου CD «Songbook 1/ On the wings of love».

Σ: Ποιο άτομο θεωρείτε ότι σας επηρέασε περισσότερο από οποιονδήποτε στη ζωή σας;

A.G.: Η μητέρα μου! Είμαι η κόπια της.

Σ: Ποια είναι η αγαπημένη γωνιά του σπιτιού σας;

A.G.: Δεν σας  λέω… Ας έχουμε και μυστικά!

 Με τον Μίκη Θεοδωράκη, Μόναχο

(Gravas-Emmerlich)

 

Πηγή φωτογραφιών: Προσωπικό αρχείο Alexandra Gravas

Φωτογράφος των δύο πρώτων φωτoγραφιών: Detlef Kinsler

 

*«Η μεγαλύτερη ικανότητά της είναι ότι τραγουδάει μέσα από την καρδιά της με τέτοιο τρόπο, ώστε η μουσική της να αγγίζει την καρδιά του ακροατή», (Louis de Bernières/ Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι).

** Ισπανός συνθέτης (1876 –1946)

*** Η πιστή μετάφραση της φράσης αυτής είναι «τα υπόλοιπα είναι ιστορία». Στα αγγλικά χρησιμοποιούμε αυτή τη φράση όταν δεν χρειάζεται να τελειώσουμε την εξιστόρηση, γιατί η συνέχεια είναι γνωστή.

Τέχνη