/ Συναντήσεις / Meredith Hall: Μια περιήγηση του μυαλού και της καρδιάς με τη βραβευμένη συγγραφέα

Meredith Hall: Μια περιήγηση του μυαλού και της καρδιάς με τη βραβευμένη συγγραφέα

mara on August 23, 2021 - 09:14 in Συναντήσεις
5 (100%) 3 votes

Το γαλήνιο βλέμμα και η λυτρωτική γραφή της σε προϊδεάζουν, πριν ακόμα μιλήσεις μαζί της, ότι πρόκειται για μία αξιόλογη προσωπικότητα. Η Meredith Hall είναι όλα όσα περίμενα να συναντήσω σε μία βραβευμένη συγγραφέα (και ομότιμη καθηγήτρια του University of New Hampshire). Ευαίσθητη, ευγενική, ενδιαφέρουσα στη συνομιλία. Ο τρόπος που περιγράφει τις εμπειρίες της δημιουργεί εικόνες, σαν να σου αφηγείται αποσπάσματα του βιβλίου της. Έργα της έχουν δημοσιευτεί σε αξιόλογα έντυπα και ιστοσελίδες όπως οι New York Times και ανάμεσα στα βραβεία που έχει πάρει είναι και το Pushcart Prize.  Στο αναγνωστικό κοινό συστήθηκε με το Without a Map, τη συγκλονιστική αυτοβιογραφία της, στην οποία περιγράφει πώς η ήρεμη ζωή της άλλαξε στα 16 της, όταν έμεινε έγκυος, το σχολείο την απέβαλε, η μητέρα της την έδιωξε από το σπίτι και ο γιος της δόθηκε για υιοθεσία σε οικογένεια με κακοποιητικό πατέρα. Η επανένωσή της με τον γιο της -χρόνια αργότερα- δίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα για την εξέλιξη της ζωής, όπως και το ότι συγχώρεσε τους γονείς της. Η κουβέντα μας έγινε με αφορμή την επιτυχία του νέου βιβλίου της, Beneficence.

 (Φωτογραφία στα αριστερά του Nick Brown)

Το Beneficence κυκλοφόρησε το 2020 και οι κριτικές μιλούν για ένα αριστούργημα. Έχετε πει ότι είναι μια περιήγηση στο μυαλό σας και την καρδιά σας. Ποιος ήταν ο αρχικός σας στόχος; Ποιο είναι το μήνυμά σας προς τους αναγνώστες;

Δε νομίζω ότι είχα έναν στόχο στο μυαλό μου, όταν έγραψα το Beneficence. Όταν το έγραψα, υπήρξε μια πιεστική ιστορία που φαινόταν ότι έπρεπε να ειπωθεί. Δεν ξέρω από πού προήλθε αυτή η ιστορία – ήταν εντελώς φανταστική. Αλλά μου φαίνεται τόσο αληθινή, σαν να είναι στην πραγματικότητα μια ζωή που έζησα. Νομίζω ότι η συγγραφή μυθοπλασίας είναι μια περιήγηση σε ολόκληρη τη ζωή του συγγραφέα. Τα απομνημονεύματά μου ήταν πολύ οικεία, αφύλακτα. Και ακόμα, αυτό το μυθιστόρημα είναι πολύ πιο εκτεθειμένο στον πιο ιδιωτικό μου εαυτό. Είπα αλήθειες όπως τις καταλαβαίνω σε αυτό το στάδιο της ζωής μου. Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο καλεί τους αναγνώστες σε αυτό το άνοιγμα και αισθάνονται ευγνώμονες για αυτό. Όλοι θέλουμε να αναγνωρίζονται οι εμπειρίες και τα συναισθήματά μας.

Ποιο είναι το πιο συγκινητικό σχόλιο που λάβατε από έναν αναγνώστη;

Η αποδοχή του Beneficence από τους αναγνώστες ήταν απίστευτη και φαίνεται να βρίσκουν κάτι από τη δική τους ιστορία στους χαρακτήρες. Ένας αναγνώστης έγραψε: «Αυτό το βιβλίο θα μείνει μαζί μου για πάντα.  Μιλάει για μια πολύ δύσκολη ιστορία όμορφα και τρυφερά, επιτρέποντάς μας να αποδεχτούμε τα δικά μας ελαττώματα, καθώς αντιμετωπίζουμε την απώλεια και τη θλίψη». Είναι βαθιά ικανοποιητικό το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι γράφουν για να μου πουν ότι αυτό το βιβλίο άλλαξε τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο και τον εαυτό τους σε αυτόν. Ευτυχώς οι άνθρωποι σε αυτήν την ιστορία μιλούν στους αναγνώστες για την αγάπη, τη συμπόνια, τη συγχώρεση του εαυτού μας και των ανθρώπων που αγαπάμε.

Έχετε βραβευτεί για τη γραφή σας. Τι σημαίνει για εσάς ένα βραβείο; Τι σας κάνει να νιώθετε: αγωνία να δημιουργήσετε ισοδύναμα έργα, χαρούμενη για την αναγνώριση ή και τα δύο;

Νομίζω ότι τα βραβεία δίνουν επιβεβαίωση στους συγγραφείς. Αυτή η αναγνώριση είναι σίγουρα ένα κίνητρο για τη μελλοντική δουλειά. Θέλουμε οι αναγνώστες να σέβονται αυτό που δημιουργούμε, να το βρίσκουν ουσιαστικό και μάλιστα όμορφο. Νομίζω όμως ότι έχετε δίκιο ότι οι επαινέσεις και η επιτυχία στο γράψιμο μπορούν επίσης να δημιουργήσουν μια ανησυχία ότι δεν είμαστε έτοιμοι να γράψουμε ξανά κάτι τόσο καλό. Το πρώτο μου βιβλίο, απομνημονεύματα με τίτλο Without a map (Χωρίς Χάρτη), έλαβε υπέροχη κριτική και από κριτές και από αναγνώστες. Φυσικά ένιωσα περήφανη και τιμή. Αλλά, καθώς προχώρησα στη συγγραφή του Beneficence, διαπίστωσα ότι η αμφιβολία για τον εαυτό μου με στοίχειωνε. Νόμιζα ότι οι αναγνώστες αγάπησαν το Without a Map και δε θα μπορέσω ποτέ να γράψω ένα βιβλίο τόσο καλό όσο το πρώτο. Οι αναγνώστες θα απογοητευτούν κι εγώ θα ταπεινωθώ. Τελικά διέλυσα αυτήν την αμφιβολία λέγοντας στον εαυτό μου απλά να γράψει κάτι, οτιδήποτε για να καταρρίψει αυτό το φράγμα. Το Beneficence ήταν το αποτέλεσμα, ένα βιβλίο που πιστεύω ότι είναι τόσο καλό όσο το πρώτο μου. Τώρα φυσικά σκέφτομαι ότι οι αναγνώστες αγάπησαν το πρώτο μου μυθιστόρημα, αλλά δε θα γράψω ποτέ άλλο τόσο καλό…!

To Without a Map ήταν μια προσπάθεια να επουλωθούν οι πληγές σας ή να αφηγηθείτε την ιστορία σας για να δώσετε ελπίδα σε γυναίκες που χρειάζονται υποστήριξη;

Δίδαξα γραφή απομνημονευμάτων σε ένα πρόγραμμα MFA (μάστερ στη Σχολή Καλών Τεχνών) για πολλά χρόνια. Πάντα εφιστούσα την προσοχή σε αυτούς τους συγγραφείς ότι ένα βιβλίο δεν είναι το μέρος για να επεξεργαστούμε τα ακατάστατα συναισθήματα που κουβαλάμε από το παρελθόν μας. Πρέπει να το κάνουμε αυτό στα προσωπικά μας ημερολόγια ή σε συνομιλίες με άτομα που αγαπάμε. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το κοινό μας ως τον καλύτερο φίλο ή σύμβουλό μας. Πρέπει να τα επεξεργαστούμε όλα αυτά, πριν φτάσουμε στη συγγραφή ενός βιβλίου. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δούμε τη ζωή μας ως ιστορία. Νομίζω ότι με βοήθησε το ότι περίμενα τόσο πολύ για να πω αυτή την αποσιωπημένη ιστορία. Έχω ακούσει και έχω μιλήσει με τόσους πολλούς ανθρώπους που έχουν βρει τη δική τους ζωή σε κάποια πτυχή της ιστορίας μου – απώλεια, αποφυγή, ντροπή, σιωπή, αγάπη, συγχώρεση. Αυτά είναι η ανθρώπινη εμπειρία. Οι κοινές ιστορίες μάς βοηθούν να κατανοήσουμε τον κόσμο μας.

Ποιο βιβλίο σάς επηρέασε και σας άλλαξε τον τρόπο σκέψης;

Αυτή είναι μια υπέροχη ερώτηση!  Ως συγγραφέας, θαυμάζω πολύ το έργο των: Tony Morrison, Marilynne Robinson, William Faulkner, Kent Haruf, Virginia Woolf, W. G. Sebald… Τόσοι πολλοί εξαιρετικοί στοχαστές και συγγραφείς.

Γνωρίζετε την ελληνική λογοτεχνία, τον ελληνικό πολιτισμό;

Τόσο ώστε να είμαι ερωτευμένη! Μιλάω στα απομνημονεύματά μου για ένα περίεργο ταξίδι στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, όταν ήμουν ένα πολύ προβληματισμένο και απομονωμένο εικοσάχρονο κορίτσι. Οι μήνες μου στην Ελλάδα μένουν μαζί μου-το άσπρο φως, οι έντονες σκιές, η συνεχώς παρούσα μουσική, η σιωπή και οι εκρήξεις του γέλιου. Δεκαετίες αργότερα, μου ζητήθηκε να διδάξω γραφή σε μια μικρή ομάδα γυναικών που συμμετείχαν σε μια περιήγηση με τα πόδια στην Ελλάδα. Η ξεναγός, μια Αμερικανίδα που είχε ένα πολύ παλιό, μικροσκοπικό πέτρινο σπίτι που επανακατασκεύασε, μας πήγε από χωριό σε χωριό, μένοντας σε μικρά ξενοδοχεία τη νύχτα, τρώγοντας στις βεράντες των σπιτιών όπου το φαγητό και το κρασί ήταν απλά και νόστιμα και περπατώντας κατά τη διάρκεια της ημέρας πολλά χιλιόμετρα σε μακρινές τοποθεσίες, σε παρεκκλήσι του 9ου αιώνα ή σε αρχαίο πέτρινο οδόστρωμα. Το ταξίδι διήρκεσε τρεις εβδομάδες και δίδαξα τη συγγραφή σε αυτά τα ταξίδια για αρκετά χρόνια. Έγραψα σε ένα δοκίμιο, «Είμαστε φτιαγμένοι για να ξεχνάμε», που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο The Paris Review, για μια μικρή στιγμή, μια μέρα σε ένα νεκροταφείο ενός χωριού στην Ελλάδα. Η καλύτερη ανάμνησή μου από εκείνα τα ταξίδια ήταν το να παρακολουθώ, αργά ένα βράδυ, από το παράθυρό μου στον επάνω όροφο καθώς οι άντρες έπιναν και χόρευαν σε μια μικρή πλατεία του χωριού, οι λύπες και οι χαρές τους εκφράζονταν στα απαλά τραγούδια τους και πληθωρικούς χορούς.

Tι πιστεύετε ότι θα αφήσει η πανδημία στον κόσμο;

Νομίζω ότι είμαστε όλοι αποθαρρυμένοι και φοβισμένοι από όλα αυτά τα γεγονότα. Προσπαθώ να θυμάμαι κάθε μέρα ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι ανακαλύπτουν τις ζωτικές σχέσεις που μοιραζόμαστε, τη χαρά του να είμαστε μέρος των κοινοτήτων μας, τα πράγματα που έχουν πραγματικά σημασία για εμάς – να νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, να μοιραζόμαστε αυτόν τον όμορφο και πολύτιμο πλανήτη, τη γενναιοδωρία, την ανοχή. Παρ ‘ όλα τα φοβερά δεινά, πιστεύω ότι προέκυψε κάτι καλό από αυτό το χάος.

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Δουλεύω το επόμενο μυθιστόρημά μου. Το χαρτόδετο βιβλίο του Beneficence βγαίνει στις αρχές Σεπτεμβρίου και έχω πολλές εμφανίσεις γύρω από αυτήν τη γιορτή, οπότε είναι μια πολυάσχολη περίοδος. Αλλά η νέα μου δουλειά με περιμένει.


Αγαπημένη γωνιά του σπιτιού:

Ο όμορφος, φιλόξενος, μικρός χώρος γραφής μου! Προστατεύω αυτόν τον χώρο από τα πάντα εκτός από τη δημιουργική μου δουλειά. Ακούω συνέχεια γρηγοριανά άσματα και εξαφανίζομαι στα πιο εσωτερικά μου μέρη.

Comments are disabled
Rate this article
5 (100%) 3 votes

Comments are closed.