Μεγαλώνω. Αναθεωρώ.
Ο… γενέθλιος απολογισμός φέρνει κάθε χρόνο πιο σημαντικά δώρα από αυτά που βρίσκουμε κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο την πρωτοχρονιά. Κάτι καινούριο σε γνώση, κάποιο νέο μέρος που επισκεφτήκαμε, μια καινούρια συνεργασία που ανοίγει ενδιαφέροντες ορίζοντες κι αν είμαστε τυχεροί, μια αναθεώρηση. Ακούγεται περίεργο;
Στο δημιουργικό αυτό παιχνίδι της αντιστροφής της σκέψης μας για πρόσωπα και καταστάσεις, απαρνιόμαστε την απολυτότητα, μαθαίνουμε την αξία της παραδοχής του λάθους, βλέπουμε πιο καθαρά. Άτομα που δεν εκτιμούσαμε, αλλά μας εξέπληξαν ευχάριστα με τη στάση τους, «φίλοι» που αποδείχθηκαν ότι δεν άξιζαν τον τίτλο και το βάθρο, εμπειρίες που δεν περιμέναμε ότι θα μας συγκλονίζαν. Η συνειδητοποίηση μάς κάνει να καταλάβουμε πως, όσο καιρό εμμέναμε σε εντυπώσεις για πρόσωπα και απόψεις για συμβάντα, στην ουσία υπονομεύαμε τον εαυτό μας, εμποδίζοντάς τον να φθάσει σε σωστά συμπεράσματα.
Ο Ανάχαρσης έλεγε «Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς», (ο εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός). Το πίστευα κι αυτό, μέχρι που έμαθα να αγαπώ τα λάθη μου, τις κακές επιλογές μου, τις παραφωνίες μου στον μελωδικό ρυθμό της ζωής. Αναθεώρησα…