Πολλή φασαρία εκεί έξω…
Έχετε κι εσείς αυτή την αίσθηση, κυρίως δυο χρόνια τώρα, ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει πολλή φασαρία; Κοινοποιήσεις, απόψεις, δημόσιοι τσακωμοί, συμπεράσματα, στημένες φωτογραφίες, που σπεύδει η πλειοψηφία να αναδημοσιεύσει, ηρωοποίηση προσώπων και μετά «αποκαθήλωση», πλημμύρες, πανδημία, πυρκαγιές και τριγύρω στον χορό της παντογνωσίας οι συγκεκριμένοι «ειδήμονες» και (επι)κριτές των πάντων…
Συνειδητά τα τελευταία χρόνια τοποθετούμαι δημόσια σπάνια για διάφορα γεγονότα και όταν το κάνω είναι για ζητήματα, που σχετίζονται με τον χώρο που υπηρετώ τα τελευταία 19 χρόνια. Κι αυτό, όχι επειδή φοβάμαι μήπως πάψω να είμαι συμπαθής σε κάποιους, ξέρω πραγματικά σε ποιους είμαι, αλλά γιατί δε θέλω να προσθέσω φασαρία -στην ήδη υπάρχουσα- με μια επιπλέον γνώμη για κάτι που δεν είναι του δικού μου τομέα.
Πολλή φασαρία εκεί έξω και πολλή κακία! Και η κακία με θλίβει πολύ και δεν μπορώ να αιτιολογήσω την πηγή της. Ο Ολυμπιονίκης Γιάννης Φουντούλης έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη που θα χαρεί η ομάδα για την επιτυχία της, επειδή έχουμε γίνει ενοχικοί με τη χαρά, λόγω της κακίας που υπάρχει γύρω μας. Διστάζουμε να πούμε ότι μας συμβαίνει κάτι ευχάριστο, ότι κλείσαμε μια ακόμη συνεργασία στο εξωτερικό ή σημειώσαμε μια μεγάλη επιτυχία, επειδή όχι μόνο δε θα χαρούν κάποιοι, αλλά θα μας κατηγορήσουν για αλαζονεία και θα σπεύσουν να μοιραστούν αυτή την άποψη! Επειδή η κακία κάνει περισσότερο θόρυβο! Ενοχλούν οι χαμογελαστές φωτογραφίες λίγες μέρες πριν την πυρκαγιά, η δημοσιοποίηση εικόνων από διακοπές πριν τις πλημμύρες, (θράσος να θες να μοιραστείς).
Αυτό το διάστημα της …φασαρίας- κυρίως από την πανδημία και μετά- αποφάσισα να μπαίνω λιγότερη ώρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να αφιερώνω συγκεκριμένο χρόνο σε συγκεκριμένα άτομα. Και σε όποιον με τιμά διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να πω κάποιες σκέψεις μου, με αφορμή τα όσα συζητούν όλοι αυτή την περίοδο. Είναι υπέροχο να συνδεόμαστε και να έχουμε επαφή με πρόσωπα σε όλο τον κόσμο, αλλά είναι ακόμα πιο υπέροχο να χρησιμοποιούμε αυτό το δώρο της τεχνολογίας για να κάνουμε κάτι χρήσιμο. Από το να κάνουμε μια γενική κοινοποίηση ενός τοπίου μετά από καταστροφή, να προτιμάμε να ψάχνουμε τρόπους να βοηθάμε ουσιαστικά και σιωπηλά. Από το να κάνουμε μια κριτική σε μια κατάσταση, να ψάχνουμε να βρούμε τη δική μας ευθύνη σε αυτή και πώς μπορούμε να την αλλάξουμε.
Μη βιαζόμαστε να σχηματίσουμε άποψη, εάν δε γνωρίζουμε καλά ένα θέμα και μην καταδικάζουμε πρόσωπα και καταστάσεις ενός χώρου, που δεν είναι δικός μας. Για τα θέματα της ιατρικής επιστήμης ξέρουν οι γιατροί. Εκείνοι που σπούδασαν, αφιέρωσαν πολλά χρόνια της ζωής τους μελετώντας, για να μπορέσουν να μας βοηθήσουν. Ας βρούμε αυτούς που εμπιστευόμαστε κι ας ακολουθήσουμε αυτό που λένε, όχι επειδή είμαστε ευκολόπιστοι ή…πρόβατα. Αλλά επειδή δεν ξέρουμε αυτά που ξέρουν.
Ας μη χαρακτηρίζουμε έναν ολόκληρο κλάδο κάπως, επειδή δε συμπαθούμε μια μειοψηφία. Τα χρήματα που δόθηκαν στα κανάλια, δε μοιράστηκαν σε όλους τους δημοσιογράφους. Τσουβαλιάζονται μαζί παρουσιαστές, άτομα που ίσως υπηρετούν συμφέροντα, παίρνουν τεράστιες αμοιβές, τα οποία δεν ξεπερνούν το 10% των ατόμων του χώρου, με εκατοντάδες έντιμους δημοσιογράφους που νυχθημερόν πασχίζουν με χαμηλές αμοιβές για μια δουλειά που αγαπούν.
Στους φορείς αρνητισμού, που ενοχλούνται από κάθε κοινοποίηση χαράς κι επιτυχίας ακόμα και σε περιόδους ηρεμίας, εύχομαι γαλήνη! Και ίσως έτσι σωπάσουν και έχουμε λιγότερο, άσκοπο θόρυβο…
Κλείνω με την κοινοποίηση της ψυχολόγου Στέλλας Αργυρίου, που εκτιμώ βαθύτατα κι όταν την είδα ένιωσα ότι είναι ό,τι πιο εύστοχο έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες: Περισσότερη κατανόηση και λιγότερη κριτική : Βοηθάς τους ανθρώπους σου λένε γιατί δε βοηθάς τα ζώα. Βοηθάς τα ζώα, λένε τώρα το θυμήθηκες; Ανεβάζεις φωτογραφία από διακοπές, σε βρίζουν. Δεν ανεβάζεις τίποτα, σε λένε αναίσθητο. Κάνεις story για σημεία συγκέντρωσης βοήθειας, σου λένε να πας εκεί να βοηθήσεις. Πας εκεί, σου λένε ότι το κάνεις για τα μάτια του κόσμου. Προσφέρεις, γιατί προσφέρεις; Δεν προσφέρεις, είσαι παρτάκιας. Ξαφνικά νιώθεις τυχερός όταν συνειδητοποιείς πως δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που κρίνουν γιατί είναι απασχολημένοι με το να είναι χρήσιμοι. Τους κρατάς.
