Adolescence: Κραυγή αγωνίας μιας κοινωνίας σε κρίση
Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα να βλέπω αυτή τη σειρά περισσότερο υποκινούμενη από την περιέργεια, καθώς γυρίστηκε σε μονοπλάνο, παρά από τις κριτικές που διάβαζα όλο αυτό το διάστημα. Ήμουν σίγουρη ότι ακόμα κι αν με απογοήτευε τελικά το σενάριο, στο τεχνικό κομμάτι θα είχε να επιδείξει κάτι πρωτοποριακό. Και η επιτυχία αυτού του τρόπου λήψης έγκειται στο γεγονός ότι από το πρώτο λεπτό ξεχνάς πως βλέπεις μια τηλεοπτική σειρά και νιώθεις ότι σε πήρε κάποιος από το χέρι και σε έβαλε στο σαλόνι του σπιτιού μιας οικογένειας, τη στιγμή που έσκασε σαν βόμβα η σύλληψη του παιδιού της.
Χωρίς να φαίνεται επιτηδευμένα στημένο το κάθε σκηνικό, όλα έχουν υπολογιστεί και προβαριστεί στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η κάμερα μένει και παρακολουθεί κάποιον, μέχρι τη στιγμή που στρέφεται σε κάποιον άλλον που περνάει “τυχαία”, για να προχωρήσει παρακάτω την πλοκή. Στο τεχνικό κομμάτι πέτυχαν κάτι μοναδικό και φαίνεται ότι επένδυσαν σοβαρά πολύ χρόνο στις πρόβες, έχοντας ως σύμμαχο την εύστοχη επιλογή ηθοποιών.
Ως προς το περιεχόμενο ίσως δεν είναι όλοι απόλυτα προετοιμασμένοι για αυτό που πρόκειται να δουν. Όταν ακούμε εφηβεία, έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποιοι την περνούν μια φορά και κάποιοι, μέσα από άλλο πρίσμα, τη βιώνουν ξανά μέσω των παιδιών τους. Αλλά αυτή η σειρά δεν είναι για την εφηβεία. Η φαινομενική της απλότητα στοχεύει στο να γίνει η αφορμή για βαθύτερο προβληματισμό. Τα μέλη αυτής της οικογένειας θα μπορούσαν να είναι οι γείτονές μας, οι καλοί μας φίλοι…Εμείς οι ίδιοι;
Νιώθουμε πως κάνουμε τα πάντα για να είμαστε οι σωστοί και δίκαιοι γονείς με τα λάθη και τις αστοχίες μας και ότι μεγαλώνουμε καλά παιδιά, που έχουν υγιή πρότυπα. Πόσο καλά ξέρουμε τα παιδιά μας; Τι συμβαίνει εκεί έξω, στο σχολείο; Τι γίνεται με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μπορούν οι έφηβοι να διαχειριστούν ό,τι αυτά προκαλούν, έχουν την ωριμότητα να σηκώσουν το βάρος; Από πού πηγάζει όλος αυτός ο καταπιεσμένος θυμός τους; Τι οπλίζει το χέρι τους και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν;
Από όλες τις σκηνές, που καθεμία με τον τρόπο της κάτι θέλει να πει, θα ξεχωρίσω τον διάλογο των γονιών, όταν στην ερώτηση “πώς μεγαλώσαμε αυτό το παιδί”, αναφερόμενοι στη μεγάλη, ευαίσθητη κόρη, ακολουθεί η απάντηση “με τον ίδιο τρόπο που μεγαλώσαμε και το άλλο”, που διέπραξε τον φόνο.
Δεν ξέρω μέχρι πού θα καταφέρει να φτάσει αυτός ο διάλογος που ξεκίνησε η σειρά κι αν επί της ουσίας μπορεί να βοηθήσει, να ταρακουνήσει εμάς τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς και τα παιδιά μας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Τέχνη έρχεται κι αυτή τη φορά -πιστή στην αποστολή της- να ρίξει τον προβολέα στο σωστό σημείο,να μας θυμίσει ότι τα περιστατικά βίας μεταξύ ανηλίκων δεν είναι μεμονωμένες περιπτώσεις παρατημένων παιδιών. Να μας βοηθήσει να δούμε καθαρά και σοβαρά ότι αυτό το νέο κύμα βίας, με τη μορφή που παίρνει, δεν είναι μακριά για να το αγνοήσουμε. Είναι σαρωτικό και μπορεί να γλείφει ήδη τα θεμέλια και του ευρύτερου δικού μας σπιτιού.
