Η πόλη των φοιτητικών μας χρόνων
Η πόλη των φοιτητικών χρόνων κρατά πάντα ένα κομμάτι μας, το πιο αθώο και το πιο ρομαντικό. Ένα κομμάτι μας αφήσαμε στην αγκαλιά της φεύγοντας- όσοι την εγκαταλείψαμε- κι έκτοτε δεν μπορέσαμε ή δεν θέλαμε να αναπληρώσουμε το κενό. Έχει ακούσει τα πιο γλυκά μας μυστικά, έζησε μαζί μας τις πιο ανέμελες μέρες μας, γνώρισε τους πρώτους μας έρωτες, έκλαψε μαζί μας για όσα μας απογοήτευσαν. Μαζί της μοιραστήκαμε αστείες στιγμές, όμορφα ξενύχτια, διαβάσματα, αγωνίες κι όνειρα… Όνειρα!!! Φύλαξε στην αγκαλιά της τα πρώτα μας ουσιώδη όνειρα, τα ενήλικα, όταν ξέραμε πια τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, το σπουδάζαμε και νιώθαμε δυνατοί κι αποφασισμένοι να τα καταφέρουμε. Η πόλη των φοιτητικών μας χρόνων γέλασε πονηρά, όταν μας είδε αθεράπευτα αποφασισμένους να πετύχουμε κι ας ήξερε ότι οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μας. Στήριξε τις επιλογές μας και φιλοξένησε σε κάθε της γωνιά τα μεγαλεπίβολα σχέδιά μας. Δεν μας απογοήτευσε!
Πάντα υπάρχει ένα τραγούδι που θα μας ταξιδέψει κοντά της, μια συνταγή που θα μας θυμίσει ένα μεγάλο φαγοπότι σε μια ταβέρνα που μετά τα μεσάνυχτα όλοι γίναμε μια παρέα, πάντα θα υπάρχει μια αφορμή να θυμηθούμε ένα φοιτητικό ξενύχτι με κιθάρες και μπίρες, μια νυχτερινή βόλτα με μηχανές ως την ακρογιαλιά μετά την εξεταστική, έναν χιονοπόλεμο στη γειτονιά μας τη μέρα που ακυρώθηκαν τα μαθήματα λόγω κακοκαιρίας, έναν συνωμοτικό περίπατο με την κολλητή μας φίλη στα στέκια του ατόμου που μας ενδιέφερε με την ελπίδα να το πετύχουμε “τυχαία”, τα αστεία στη λέσχη όταν βλέπαμε το φαγητό και μαντεύαμε τους τρόπους που είχε μαγειρευτεί, τη λευκή κόλλα που δώσαμε σ’ ένα μάθημα, επειδή είχαμε διαβάσει άλλη ύλη, τη χαρά της ημέρας της ορκωμοσίας. Και μόλις μεταφερθούμε νοερά τόσο μακριά σε χρόνο κι απόσταση, έρχεται αυτό το “αχ”, που συνοδεύει πάντα όλες αυτές τις εμπειρίες και γίνεται το “αχ” για τα χρόνια που μεσολάβησαν, για όσα αφήσαμε κι όσα δεν έγιναν, όσα περάσαμε κι άφησαν το σημάδι τους στο πρόσωπό μας και την καρδιά μας.
Είναι πάντα περίεργο να επιστρέφεις ύστερα από χρόνια στον τόπο που άνοιξες για πρώτη φορά το δικό σου σπίτι κι έγινες υπεύθυνος εσύ για όσα το αφορούσαν. Πολλά ανάμεικτα συναισθήματα: νοσταλγία για όλες τις στιγμές, νοσταλγία για τη χαμένη αθωότητα κι όσα πλάνα δεν μας πήγαν όπως τα είχαμε στο μυαλό μας, αλλά και μια αγάπη για την πόλη που με τον καιρό λατρέψαμε για κάθε της στενό, που περπατήσαμε και τρέξαμε με τη δύναμη των πρώτων μας ζωντανών επιδιώξεων.
Η πόλη όμως δεν είναι μόνο οι δρόμοι. Είναι οι άνθρωποι που της έδωσαν χρώμα, τα φαγητά που της έδωσαν γεύση , οι αναμνήσεις που πλέον της δίνουν ζωή για εμάς που γυρίζουμε πίσω για λίγο… Κι έτσι όπως την κοιτάμε καλά πολλά χρόνια μετά- με βουρκωμένα μάτια απο συγκίνηση, που έχουν δει τόσα πολλά έκτοτε- αναζητάμε τα κοινά σημεία αναφοράς με το “τότε”, με τα μέρη που υπήρξαν “δικά μας” κι έχουν παγιδεύσει αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Ρουφάμε με λαχτάρα κάθε εικόνα ψάχνοντας. Και ξαφνικά μοιάζει τόσο οικεία μα και την ίδια στιγμή τόσο αλλόκοτα ξένη… Τόσα πολλά αναπηδούν στο μυαλό μας, τόσες μέρες που ανακαλούμε στη μνήμη και τις βλέπουμε πια μπροστά μας, αλλά και τόσα λίγα γνώριμα κτίρια τριγύρω: άλλα μαγαζιά, άγνωστα στέκια. Μα όσο διαφορετική κι αν φαντάζει στα μάτια μας χρόνια μετά, παραμένει το ίδιο αγαπημένη. Μια αιώνια δική μας αγαπημένη! Η πόλη των φοιτητικών μας χρόνων…
Διαβάστε επίσης:
