Από κάθε τραγωδία βγαίνουμε πιο λίγοι και πιο… μικροί

Μετρηθήκαμε και σε αυτή την τραγωδία και βγαίνουμε λιγότεροι. Βγαίνουμε, όμως και… “μικρότεροι”, εμείς που συνεχίζουμε να αναπνέουμε, γιατί φανήκαμε και πάλι πιο μικροί… Για άλλη μια φορά δεν μπορέσαμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε εξαρχής κι αυτή την τραγωδία με τη σοβαρότητα που της έπρεπε.

(credit: in.gr)

Κι αναλωνόμαστε σε αναλύσεις κι αλληλοκατηγορίες για το ποιος φταίει λίγο, πολύ, περισσότερο. Άραγε πόσους νεκρούς πρέπει να θρηνήσουμε για να δούμε ότι για κάθε τέτοια τραγωδία φταίμε όλοι; Φταίνε οι δολοφόνοι που την προκάλεσαν, οι δολοφόνοι που μπορούσαν να την αποτρέψουν και δεν έκαναν κάτι κι εμείς οι υπόλοιποι θεατές, που δεν μπορέσαμε, μετά τους τόσους νεκρούς όλων των προηγούμενων καταστροφών, να βρούμε έναν τρόπο να κινητοποιήσουμε αυτούς που πρέπει να αναλάβουν δράση, να μας πάρουν στα σοβαρά. Δεν μας σέβονται, γιατί η δική μας οργή είναι ακίνδυνη και με ημερομηνία λήξης.

Λείπω πάνω από έναν μήνα εκτός και η μόνη μου πληροφόρηση είναι το ίντερνετ. Διάβασα ενδιαφέρουσες απόψεις και σχόλια και σοκαρίστηκα από τις φωτογραφίες. Και τώρα φοβάμαι να γυρίσω. Φοβάμαι να αντικρίσω τη μαύρη φύση, τις μαύρες ψυχές, το κακό που έχει συντελεστεί. Διάβασα ένα εύστοχο σχόλιο ότι “είμαστε ο μόνος λαός που προσεύχεται να βρέξει για να σβήσουν οι φωτιές, αλλά όχι πολύ για να μην πλημμυρίσουμε”.

Όσο κι αν παρασυρθούμε από τους ρυθμούς και την καθημερινότητα, αυτή την τραγωδία δεν θα την ξεχάσουμε. Γιατί μπορεί να μην πήραμε εμείς αγκαλιά το νεκρό βρέφος, δεν είδαμε, ούτε ακούσαμε από κοντά τους 26 να ουρλιάζουν, όταν καίγονταν αγκαλιασμένοι, να μην είδαμε το νεαρό κορίτσι να πηδά στα βράχια για να σωθεί, τα είδε όλα όμως και τα άκουσε η πιο σκληρή τιμωρός, η φύση.

Κάθε φορά που θα κλαίει ο ουρανός για όσες πληγές αφήνουμε ανοιχτές και θα πνιγόμαστε στα δάκρυά του και θα πλημμυρίζουμε, θα θυμόμαστε κι αυτό το κακό, μαζί με τα προηγούμενα.

Ας ελπίσουμε ότι στο επόμενο κλάμα του ουρανού δεν θα προστεθούν κι αλλά θύματα κι άλλα κρίματα στα χέρια των δολοφόνων/ εμπρηστών, (αλήθεια θα δικαστεί ποτέ κάποιος για όλα αυτά τα εγκλήματα, για τις ζωές που χάθηκαν, την εγκληματική αδιαφορία που προκάλεσε μεγαλύτερο κακό,θα λογοδοτήσει ποτέ κάποιος;  ).

Κι ας ελπίσουμε ότι παράλληλα με τα υλικά αγαθά για τους πληγέντες, θα συγκεντρώσουμε και τη δική μας δύναμη κάποια στιγμή και θα απαιτήσουμε μια ουσιαστική δράση. Θα απαιτήσουμε κάποιοι να πάρουν τη ζωή μας στα σοβαρά. Το οφείλουμε στη μνήμη όλων αυτών των ψυχών που κάηκαν από την αδιαφορία και το συμφέρον… Το οφείλουμε και στα παιδιά μας…