Για πόσο ακόμα θα μας βολεύει η σιωπή;
Διαβάζοντας τα όσα αποκάλυψε η Ολυμπιονίκης Σοφία Μπεκατώρου και στον απόηχο των καταγγελιών της, ένιωσα θυμό για τότε και για τώρα. Για τότε, επειδή δεν μπορέσαμε να πείσουμε το νεαρό τότε κορίτσι ότι δεν θα υπάρξουν συνέπειες αν μιλήσει και για τώρα επειδή η αντίδραση όσων έπρεπε να δράσουν αστραπιαία ήταν η αποποίηση των ευθυνών τους, αφού “δεν ήξεραν” το “δυσάρεστο περιστατικό”. Ο χαρακτηρισμός δε του βιασμού ως “δυσάρεστο” περιστατικό έγινε σε γραπτό κείμενο που συντάχθηκε από κάποια άτομα, διαβάστηκε από άλλα και δεν διορθώθηκε! Και το γεγονός αυτό συμπυκνώνει, κατά τη γνώμη μου, την ουσία της όλης υπόθεσης.
Όσοι εθελοτυφλούν όλα αυτά τα χρόνια “νίπτοντας τας χείρας τους” στα δάκρυα όσων έχουν υποστεί κάθε μορφή σεξουαλικής βίας, κρύβονται πίσω από το βλακώδες άλλοθι της ψευδούς άγνοιας, που πάντα βόλευε. Πολλές υποθέσεις “κουκουλώθηκαν” πρόχειρα διαλύοντας ψυχές και συνειδήσεις, για να μην αλλάξει τίποτα στον τρόπο που οργανώθηκε μια υπνωτισμένη κοινωνία. Κι όταν κάποιο άτομο έχει το κουράγιο να σταθεί απέναντι στους βολεμένους και τους υπνωτισμένους, γνωρίζει καλά ότι θα υποστεί κι άλλη βία, αυτή του όχλου, που τελικά δεν ξέρω αν διαφέρει από εκείνη που άσκησε πάνω του ο βιαστής. Όσοι αναρωτιούνται γιατί δεν μίλησε τότε, ας ανοίξουν επιτέλους τα μάτια και τα αυτιά τους κι ας κοιταχτούν στον καθρέπτη τους για να πάρουν τη σκληρή απάντηση.
Ένιωσα και ντροπή για λογαριασμό όλων, όχι μόνο θυμό. Γιατί για κάθε άτομο που πέφτει θύμα βιασμού φταίμε όλοι μας, όχι μόνο ο βιαστής. Φταίμε επειδή δώσαμε στον δράστη το περιθώριο να πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει, χωρίς να τιμωρηθεί και φταίμε γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις δεν τιμωρείται τελικά. Τόσα κινήματα παγκοσμίως, τόσες προσπάθειες, τόσα πρόσωπα με δύναμη φέρνουν στην επιφάνεια όσα πέρασαν κι ακόμα παλεύουμε για τα αυτονόητα, ακόμα στραβοπατάμε και κοντοστεκόμαστε, αντί να τρέχουμε για να εξαλειφθεί κάθε είδος απαράδεκτης συμπεριφοράς, κάθε αρρωστημένη στάση: από το χυδαίο σχόλιο του προϊσταμένου και του συναδέλφου μέχρι τα περιστατικά βίας.
Κάποια στιγμή άκουσα μία “επώνυμη” να λέει πως δεν έχει πέσει θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο της τηλεόρασης, επειδή δεν προκάλεσε ποτέ και τότε κατάλαβα το λάθος που συνεχίζουμε να κάνουμε. Στρέφουμε το φως της ανάκρισης στο θύμα και ψάχνουμε να δούμε πού έφταιξε, αντί να απαγγέλουμε κατηγορίες στον συλληφθέντα θύτη. Και είναι σίγουρα προτιμότερο να μη μιλάμε για κάτι που δεν μας έχει συμβεί ή δεν έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι μας συνέβη, από το να κάνουμε ατυχείς δηλώσεις. Ας δούμε έστω μια φόρα στα μάτια όλα αυτά τα θύματα που έχουν απέναντί τους όχι μόνο τους άνδρες που συγκαλύπτουν το “παρεάκι τους”, αλλά δυστυχώς και τις γυναίκες που δείχνουν επικριτικά με το δάχτυλο, αντί να απλώσουν το χέρι της συμπαράστασης.
Σε λίγο καιρό κλείνω 19 χρόνια επαγγελματικής πορείας στον πιο σκληρό και ρατσιστικό επαγγελματικό χώρο και κουράστηκα να βλέπω τέτοιες δηλώσεις και να σωπαίνω. Και ως προς τις γυναίκες, κανένα ντύσιμο δεν δικαιολογεί σεξιστικά σχόλια, κανένα ντύσιμο δεν δίνει το δικαίωμα στον οποιονδήποτε να πει σε συνάδελφό του ότι έχει “ποδαρες”, να μιλήσει πρόστυχα, να προσπαθήσει να κάνει το οτιδήποτε, από τη στιγμή που εκείνη δεν το επιθυμεί. Και καμία γυναίκα/ κανένας άνδρας δεν θα έπρεπε να φοβάται να μιλήσει.
Θέλει γερά πόδια για να ορθώσεις ανάστημα μπροστά σε όλους και να μιλήσεις. Έχουμε το θάρρος να σταθούμε απέναντι στη Σοφία Μπεκατώρου και σε κάθε άλλη κοπέλα ή σε κάθε άλλο αγόρι και να ζητήσουμε συγγνώμη, που κράτησαν όλο αυτό το διάστημα όσα πέρασαν κρυμμένα πίσω από τα θλιμμένα τους χαμόγελα; Για πόσο ακόμα θα μας βολεύει αυτή η σιωπή;
