Εκφράσεις που κρύφτηκαν κάτω από τις μάσκες…
Φορτωμένη με δέματα περιμένω στην ατελείωτη ουρά του ταχυδρομείου. Για εμάς με βαφτιστήρια κι αγαπημένα πρόσωπα σε διάφορα σημεία του πλανήτη η αποστολή δώρων, ακόμα και σε αυτή την περίοδο της γενικότερης ταλαιπωρίας, είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Ο Δεκέμβριος φύλαξε για το τέλος την καλή του διάθεση με τις λιακάδες του. Το βάρος του παλτού προστίθεται σε αυτό των δεμάτων, ο ιδρώτας κυλάει σαν να είναι Ιούνιος, όλοι περιμένουν όρθιοι σε ένα πεζοδρόμιο έξω από το ταχυδρομείο, από όπου περνάνε μικροί και μεγάλοι πεζοί με κατοικίδια, με ψώνια, με καροτσάκια, με μηχανάκια κι εσύ πρέπει να κρατάς απόσταση από όσα άτομα είναι στην ουρά, από όσους σε πλησιάζουν, από όσα σου συμβαίνουν… Και ο αριθμός εξυπηρέτησης στα ταμεία έχει κολλήσει στο «162».
Κοιτάω το δικό μου χαρτάκι συνέχεια, λες και θα αλλάξει ο αριθμός. «230». Έχει περάσει ήδη μιάμιση ώρα, η μέση μου διαμαρτύρεται, έχω λύσει όσα προβλήματα δεν έλυσα μαθήτρια στο τετράδιο των εξισώσεων και πλέον νιώθω εξαντλημένη. Με πλησιάζει διστακτικά μια κυρία, με αυτόν τον δισταγμό των τελευταίων μηνών. Απλώνει το χέρι της λίγο πιο μακριά από το σώμα της, αλλά όχι πολύ κοντά στο δικό μου, ίσως για να μην το δω ως απειλή. Κρατάει ένα χαρτάκι με αριθμό. Με χαμηλή φωνή μου λέει: «Έχω αυτόν τον αριθμό, αν σε εξυπηρετεί, εγώ θα φύγω». Στρέφω το βλέμμα στο χαρτάκι. «217». Κοιτάζω το πρόσωπό της και στεναχωριέμαι! Δεν μπορώ να διακρίνω κάτι πέρα από τα μάτια της. Δεν μπορώ να δω αυτή η πράξη ευγένειας από ποιο άτομο γίνεται… Την ευχαριστώ και παίρνω τον αριθμό, που με φέρνει λίγο πιο κοντά στον στόχο της εξυπηρέτησης. Κοιτάζω και πάλι το ταμείο. «169»…
Διακρίνω στην ουρά μία κυρία, που μου θυμίζει ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Κινείται συνέχεια, δείχνει κουρασμένη, δυσφορεί. Ρίχνω κλεφτές ματιές στον αριθμό της. «251». Αποφασίζω ότι θα δώσω την επιλογή καλύτερου αριθμού σε εκείνη. Από απόσταση στέκομαι σε σημείο που μπορεί να με δει και κρατάω τα χαρτάκια μου ανοιχτά. Της λέω να διαλέξει και παίρνει το μεγαλύτερο! Απολυμαίνω τα χέρια μου κι αρχίζω μια σύντομη κουβέντα μαζί της από απόσταση. Όλα από απόσταση! Σωματική, όπως επιβάλλεται, ψυχική όπως ίσως θα συνηθίσουμε. Προσπαθώ να ακούσω τι λέει κάτω από τη μάσκα, παράλληλα με τον θόρυβο των αυτοκινήτων. Προσπαθώ να πιάσω τον τόνο της φωνής της και να καταλάβω. Δεν μπορώ να διακρίνω συναισθήματα σε όσα μου λέει. Απόσταση…
credit
Κάτω από τις μάσκες κρύβονται πλέον όλες μας οι εκφράσεις. Κι όσο κι αν παλεύουν τα μάτια να δείξουν ότι χαμογελάμε, δυσανασχετούμε, εκνευριζόμαστε, χαιρόμαστε, δεν το πετυχαίνουν πάντα. Και τα θετικά και τα αρνητικά και το γέλιο και την αγανάκτηση ήταν πάντα χρήσιμο να τα βλέπουμε όχι μόνο στο δικό μας πρόσωπο, αλλά κυρίως στων άλλων. Να βλέπουμε τι προκαλούν οι πράξεις ή τα λόγια μας, να μαθαίνουμε. Τώρα είμαστε από απόσταση, σε απόσταση από όλους, με όλους- εκτός από τη μάσκα, που κόλλησε πάνω μας και δεν ξέρουμε πότε θα βγει και τι θα μας αφήσει.
Κατηφορίζω προς τον κεντρικό δρόμο της επιστροφής. Η κόπωση μού φέρνει χασμουρητό. Η μάσκα το κρύβει κι αυτό, χωρίς να χρειαστεί το χέρι μου να καλύψει το στόμα. Οι μάσκες μπορεί να αργήσουν να φύγουν, κάποια στιγμή όμως θα βγουν -τουλάχιστον με τη μορφή που είναι σήμερα- από τη ζωή μας. Το μεγάλο στοίχημα είναι μαζί τους να μην πάρουν και τις εκφράσεις μας, που τις κρατούν τόσους μήνες κρυμμένες από κάτω τους. Και το ακόμα μεγαλύτερο στοίχημα είναι να μην τη συνηθίσουμε αυτή την απόσταση απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις…
Καλή χρόνια με Υγεία!!!
