Ζωή-πατίνι σε παύση
Αν έπρεπε να επιλέξω μία εικόνα που παρουσιάζει εύστοχα τη ζωή μας την τελευταία διετία, αυτή σίγουρα θα ήταν μια φωτογραφία που τράβηξα σε πρόσφατο επαγγελματικό μου ταξίδι στη Βιέννη. Ένα πατίνι ακουμπισμένο στον τοίχο δίπλα στην πόρτα περιμένει να περάσει αυτή η περίοδος και να βγει και πάλι στον δρόμο, να τρέξει στον γρήγορο ρυθμό, να συναντήσει και να συναντηθεί, να ζήσει…
Το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς στο κονσέρτο της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Βιέννης, ο ταλαντούχος μαέστρος Daniel Barenboim απέδειξε για άλλη μια φορά τη σπουδαιότητα της Τέχνης στις μεγάλες κρίσεις. Τόνισε πόσο σημαντική ήταν η συνύπαρξη και η συνεργασία των μουσικών της ορχήστρας σε μια εποχή αποξένωσης. Οι μουσικοί έγιναν ένα μπροστά στο κοινό, που φοβάται να αγκαλιάσει, να φιλήσει, να έρθει κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα. Η κρίση αυτή δεν είναι ιατρική, είναι ανθρώπινη και πρέπει να προσπαθήσουμε να πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Είναι πρώτη φορά που συγκινούμαι τόσο πολύ βλέποντας το κονσέρτο, το οποίο παρακολουθώ ανελλιπώς από την παιδική μου ηλικία.
Από τις διάφορες έρευνες και μελέτες που διαβάζουμε όλοι τους τελευταίους μήνες, θα σταθώ σε ένα ενδιαφέρον πόρισμα ψυχολόγων, σύμφωνα με το οποίο η πανδημία πολιτικοποιήθηκε και σ’ αυτό συντέλεσαν πολλοί παράγοντες. Η στάση που επέλεξε να κρατήσει ο καθένας από εμάς απέναντι σε αυτή την παγκόσμια κρίση σίγουρα φανερώνει πολλά για αυτό που πραγματικά είμαστε. Ο ιός αυτός εξελίχθηκε σε έναν φακό μέσω του οποίου εξετάζεται η επιρροή διαφορετικών συμπεριφορών, προσωπικοτήτων, πεποιθήσεων, δημογραφικών και περιβαλλοντικών συνθηκών, που χαρακτηρίζουν ένα ιδεολογικό χάσμα.
Το πρόσημο της αλλαγής αυτής που βιώσαμε όλοι μας έμμεσα ή άμεσα καθορίστηκε από την προσωπικότητά μας. Κι επειδή, όπως κάθε κρίση, θα έχει κι αυτή τη μέση και το τέλος της, το μεγάλο στοίχημα για όλους θα είναι να μας βρει σωματικά και ψυχικά όρθιους το κλείσιμο κι αυτού του κεφαλαίου…
Καλή μας χρονιά με υγεία!
