/ Συναντήσεις / Αποχαιρετώντας τη δεύτερη μαμά

Αποχαιρετώντας τη δεύτερη μαμά

mara on July 17, 2020 - 09:26 in Συναντήσεις
4.4 (88.57%) 7 votes

Δεν ξέρω αν είχατε αυτή την τύχη να μεγαλώσετε κοντά σε γιαγιάδες και παππούδες. Καθώς περνούν τα χρόνια, γίνομαι όλο και πιο σίγουρη πως ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος, αν όλοι είχαν αυτή την ευλογία. Και αν μπορούσα να κάνω ένα δώρο σε όλους τους ανθρώπους, πέρα από υγεία, θα ευχόμουν αυτό: να μπορούν να μεγαλώσουν σε ένα σπίτι με τους γονείς τους, έχοντας πολύ κοντά τον παππού και τη γιαγιά.

 

Το σπίτι της γιαγιάς και του παππού είναι πολλά περισσότερα από ένα απλό κτίριο. Είναι το μπαούλο με τις πολύτιμες παιδικές μας αναμνήσεις, ο χώρος όπου η σκανδαλιά επιτρέπεται, τα απαγορευμένα γλυκά που μας αρέσουν υπάρχουν σε αφθονία, η κουζίνα μυρίζει κεφτεδάκια, πατάτες τηγανιτές και ζυμωτό ψωμί, το πάτωμα του σαλονιού είναι γεμάτο με ντόμινο, playmobil, κομμάτια από παιχνίδια, αλλά δεν πειράζει, στους διαδρόμους μπορούμε να κόβουμε βόλτες με το αγαπημένο μας μικρό ποδηλατάκι και το «όχι» δεν υπάρχει ως απάντηση στις διαρκείς απαιτήσεις!
Η αγκαλιά του παππού και της γιαγιάς φάνταζε πάντα τόσο τεράστια, σαν να χωρούσε το σύμπαν και τα χαμόγελά τους, όταν μας αντίκριζαν, ήταν τόσο λαμπερά σαν να έπαιρναν φως απευθείας από τον ήλιο! Η φωνή τους, είχατε προσέξει, πώς άλλαζε τόνο, όταν μας μιλούσαν; Γινόταν πιο γλυκιά και από το μεγαλύτερο ζαχαρωτό του κόσμου! Και δεν έχανε ποτέ την όρεξη να ακουστεί με ζωντάνια στις αφηγήσεις των παραμυθιών που θέλαμε «πάλι» και «πάλι». Ήμασταν πάντα «τα μικρά», όσο μεγάλα και να γινόμασταν.
Δεν μπορεί να γίνει κακός ο άνθρωπος που πήρε διπλή δόση αγάπης από γονείς, γιαγιάδες και παππούδες.  Η αγάπη «φτιάχνει», «διορθώνει» τις ψυχές.  Γαληνεύει τα πνεύματα. Ποτέ δεν έκανε κακό μια αγκαλιά ή ένα παρηγορητικό φιλί.
Το σπίτι της γιαγιάς και του παππού ήταν πάντα σαν καταφύγιο αν θύμωνες με τους γονείς, αν ήθελες να ζητήσεις μια χάρη, αν ήθελες να εκμυστηρευτείς κάτι. Εκεί πάντα ήταν το βασίλειό σου. Η επιθυμία σου ήταν διαταγή, το να σε φροντίζουν ήταν καθήκον και κάθε σου κατόρθωμα γιορταζόταν σαν σημαντική νίκη μάχης.
Πόσο σπουδαίο να μεγαλώνεις με παππού και γιαγιά, να συλλέγεις μαζί τους αναμνήσεις! Να θυμάσαι πόσο έντονα βίωσαν τις χαρές σου και πόσο έτρεχαν να σβήσουν, όπως μπορούσαν, κάθε ίχνος θλίψης που απειλούσε να συννεφιάσει τους ουρανούς σου. Να βλέπεις πόσα στοιχεία σου, χαρακτηριστικά σου τα οφείλεις σε εκείνους, πόσο σε επηρέασε η ύπαρξή τους.
Δεν ξέρω ακόμα πώς είναι να αγαπάς διπλά ως γιαγιά, αλλά θα ευγνωμονώ για πάντα τους «δυο φορές γονείς μου» για όσα είδα, άκουσα, ένιωσα κοντά τους και για την αγάπη τους που, ακόμα κι όταν δεν μπορούσε να εκφραστεί με λόγια, γινόταν δάκρυα που πλημμύριζαν τους υπέροχους καθρέφτες της ψυχής τους…
Αφιερωμένο στη γιαγιά μου, που «έφυγε» στις 15/07/2020 και την αποχαιρέτησα μια μέρα μετά, κλείνοντας για πάντα ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής μου…
“Μεγάλωσα απότομα από χθες γιαγιούλα”
Comments are disabled
Rate this article
4.4 (88.57%) 7 votes

Comments are closed.